Οn a night like this…… I want to stay forever

Σάββατο βράδυ. Έχω βγει με τον Αέναο για φαγητό. Για την ακρίβεια δεν φάγαμε, απλά τσιμπήσαμε. Ξέρετε εσείς, τα ίδια γεύματα που τρώνε και οι Γαλάτες. Μόνο που στην δική μας περίπτωση τα φάγαμε όλα μόνοι μας.
Για να γίνω πιο σαφής το Σάββατο το βράδυ ακυρώσαμε όλες μας τις κοσμικές εμφανίσεις μας και συγκεκριμένα εγώ μόνο ακύρωσα δύο γάμους, τρία γκαλά, μια δεξίωση για εγκαίνια εμπορικού καταστήματος, ένα εγκαίνιο πλοίου και παράτησα τη ν φίλη μου την Νατάσσα (θεοδωρίδου) που με χρειαζόταν για κάποια οικογενειακά θέματα. Α και κάτι ακόμα, ακύρωσα και το σκουός (το έχω παραμελήσει τώρα τελευταία). Όσο για τον Αέναο δεν ξέρω τι ξεκανόνισε πέρα από την παρουσίαση ενός νέου δίσκου μιας τραγουδίστριας που έχει μια κορούλα και τα έχει με τον πρόεδρο της Α.Ε.Κ. και τραγουδούσε με τον Μαζώ πέρυσι στο Ρεξ (μην με πιέζετε άλλο δεν θέλω να πω ποία είναι η κυρία ούτε καν να την φωτογραφήσω)
Ενώ κάναμε τότε τόσες πολλές θυσίες (να φανταστείτε η Νατάσσα δεν μου μιλάει πλέον. Αμάν αυτό το κορίτσι. Μια με την Ελένη τότε, μία με εμένα) αποφασίσαμε να κάνουμε μια δημόσια εμφανίσει σε γνωστό Αθηναϊκό εστιατόριο ( δεν αναφέρω το όνομα του για ευνόητους λόγους)
Πριν πάμε φυσικά κλείσαμε τραπέζι. Οι λόγοι γνωστοί. Πρώτον για το κόκκινο χαλί και τους δημοσιογράφους και δεύτερον για να κόψουν κανένα ρεπό. Θα πηγαίναμε να κάνουμε ζημιά!
Μόλις μπήκαμε μέσα μας κοίταζαν όλοι. Προς στιγμής αναρωτήθηκα «πώς να μας βλέπουν εμάς τους Vip οι απλοί πολίτες;». ο συλλογισμός αυτός σταμάτησε όταν η γκαρσόνα (που μάλλον όχι βου θα ήταν αλλά το κακό της το χάλι είχε dιsasta) μας είπε «ήρθατε για φαγητό;» εκείνη την ώρα πήγα να τις απαντήσω «όχι για το καράβι ήρθα (όχι βέβαια για αυτό της υπέροχης τραγουδίστριας Βέρας αγαπητέ αναγνώστη) που είναι το μπουκάλι;» αλλά δεν το είπα. Μα καλά είπαμε να κόψουμε ρεπό γιατί τα παιδιά θα κάνουν κατανάλωση αλλά όχι να φέρουμε και υπαλλήλους από τα Goody’s. Υπάρχει και θεία δίκη γιατί όπως λέει και ο λαός «όποιος κατουράει στην θάλασσα θα το βρει στο αλάτι» κάποια στιγμή αυτή η «γκαρσόνα χου» (έτσι την ονομάζω) έριξε κάτι ποτήρια κάτω και πήρε τον δρόμο για το σπίτι της.
Μας ήρθαν οι κατάλογοι, επιτέλους ώρα για να παραγγείλουμε. Ξεκινήσαμε φυσικά από τα ορεκτικά. Μετά από κανένα τέταρτο σοβαρής συζήτησης, αποφασίσαμε. Από ότι θυμάμαι ήταν η ίδια ποσότητα με αυτά που τρώει μια πενταμελή οικογένεια για ολόκληρο τον μήνα.
Την στιγμή εκείνη (μεταξύ ορεκτικού και σαλάτας) κτύπησε το κινητό μου και ήταν αυτή με το ακόλουθο μήνυμα «δεν σε νοιάζει πια για μας μόνο εσένα αγαπάς. τόσα όνειρα ψέμα» με άγχωσε είχε δεν είχε άτιμη. Με μια μαγική κίνηση προσπερνώ τις κλασικές τοπικές σαλάτες και παίρνω αυτήν με τις φράουλες, έτσι βρε αδελφέ για να πούμε ότι μπήκε και το καλοκαιράκι. Ο Αέναος κλασικός λάτρης του μάνγκο πήρε μια με κουκουνάρια
Τελικό στόχος το κύριος πιάτο. Εδώ μείναμε αρκετή ώρα . Να φανταστείς δίπλα μας καθόταν ένα ζευγαράκι που ήρθε στα μισά της «ιερής» στιγμής της επιλογής της σαλάτας και έφυγε στα μισά του κυρίους πιάτου. Σχόλιο για το ζευγαράκι δεν θα κάνω γιατί είμαι και καλός άνθρωπος πάνω από όλα. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η κοπέλα είχε τα χάλια της dιsasta. Ίδια η Μαίρη η Σκόρδου. Να μην σας τα πολυλογώ ήμασταν μεταξύ τεσσάρων πιάτων. Δε προβληματιστήκαμε και πολύ πήραμε και τα τέσσερα.
Από ποτό πήραμε κόκκινο κρασί του 1916 αγαπημένη χρονιά και συγκεκριμένα η 12.12.1916 που γεννήθηκε η Ζωζώ. Τότε μουστώνανε καλά το σταφύλι!
Εκεί που δεν θα σταθώ και πολύ είναι το γεγονός ως όλα αυτό έφυγα δια μαγείας από μπροστά μας. Δεν πήρε και πολύ χρόνο. χρόνος σαλάτας .
Κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο. Είχα σκάσει. «Μα καλά πού είναι αυτός ο μάγειρας; Μας άνοιξε την όρεξη με τα φαγητά του και μας άφησε μπουκάλα». Όχι όμως η ιδέα έπεσε στο τραπέζι από τον Αέναο. Και τώρα το γλυκό είπε. Το είπε με αποφασιστικότητα και επειδή δεν χαλάω ποτέ χατίρι στον φίλο μου πήρε δύο τσιζκέικ με full standard εξοπλισμό. Αυτά δεν ξέρω ούτε καν πως εξαφανίστηκαν. Ούτε ο Κωστάκης από τα πύλες του ανεξήγητου δεν μπορεί να δώσει απάντηση.
Στην τελευταία κουταλιά του γλυκού μου ήρθε μια υπνηλία και άρχισα να ψάχνω μήπως είχε κάπου εκεί κοντά υπήρχε κάποια τηλεόραση και έπαιζε επανάληψη της Μελέτη αλλά θυμήθηκα που ήμασταν και άρχισα να κάνω άλλες εσωτερικές αναζητήσεις σχετικά με την αιτία του κακού.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Βγάζω την κατά- χρυσή μου κάρτα και λέω «δεν θέλω να δω το λογαριασμό, χρέωσε όσο θέλεις» στο παιδί που ήρθε. Μετά από μια μεγάλη αναζήτηση μέσα στο πορτοφόλι μου μέσα σε κάτι μοβ χαρτονομίσματα βρήκα και κάποιο 20ευρο πεταμένο και το έδωσα στο παιδί για μπορμπουάρ.
Η βραδιά τελείωσε κατά τις 3. την ώρα που χωριστήκαμε με τον Αέναο για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
I love φαγητό με τον Αέναο