Του παιδιού μου το παιδί….

Το post που θα ακολουθήσει δεν είναι κάποιο αφιέρωμα του animal planet για την ζωή στον βυθό. Tο post που θα ακολουθήσει είναι ένα Mini αφιέρωμα σε ένα πολύ γλυκό πλασματάκι (που πολύ θα θέλαμε να ήταν στον βυθό γιατί δεν θα μίλαγε) που ονομάζεται γιαγιά, η αλλιώς τσούχτρα.
Από την ώρα που άρχισα να βγαίνω από την παιδική μου νιρβάνα και να καταλαβαίνω τι γίνεται δίπλα μου θυμάμαι την τσούχτρα να με κυνηγάει στον κήπο με ένα κουταλάκι να φάω. Για καλή της τύχη τότε ο Ευαγγελάτος δεν είχε βγει στο γυαλί και έτσι δεν την είδαμε ούτε μια στιγμή στα κανάλια αν εξαιρέσεις εκείνη την ημέρα που βγήκε στον Κουίκ πρωί-πρωί στην λαϊκή του Πειραιά και έλεγε πόσο δύσκολα γεμίζει το καλάθι τις νοικοκυράς. Ρεζίλι μας είχε κάνει τότε. Αφού έπαιρναν τον πατέρα μου φίλοι και γνωστοί και του έλεγαν αν εγκατέλειψε την μητέρα του και ότι η κακομοίρα η γριούλα τώρα στα γεράματα χρειάζεται την βοήθεια του. Μετά να δεις το στουχτροειδές πόσο χάρηκε που το έβλεπε στην τηλεόραση. Μας είχε ζητήσει να της το γράψουμε το ψώνιο για να το βλέπει με τις φίλες της. Όπα έπιασα καλό κομμάτι τώρα. Οι φίλες τις τσούχτρας. Όλες μοντέλα. Με αγαπημένο τους χόμπι της μαζικές συναντήσεις για ανταλλαγή πληροφοριών συνταγών και προσευχών. Από μόνες τους αποτελούν αίρεση. Πρώτα από όλα μαζεύονται όλες κάθε πρωί σε ένα σπίτι, συνήθως το δικό μας (έτσι για να με εκδικείται) φτιάχνουν ελληνικούς καφέδες και αρχίζουν και τους ρουφάνε εκτός από μία που το παίζει πιο νέα την Νάνση( Αθανασία την βάφτισαν) που πίνει φραπέ χωρίς να σημαίνει ότι και αυτή δεν βγάζει παρόμοιους θορύβους ακόμα και με το καλαμάκι. Η θεματολογία τους αρχίζει με το τι έγινε την προηγούμενη μέρα. Αρχικά τι πίεση είχαν, μετά αν πήρανε τι εξετάσεις από τον γιατρό και τι της βρήκαν (αξιοθαύμαστο είναι και το γεγονός ότι τις συγκρίνουν με το ποία έχει τα μεγαλύτερα στατιστικά),και καταλήγουν στο αν η Λαμπίρη είχε καλό καλεσμένο, τις εξελίξεις του καλημέρα ζωή και βέρα στο δεξί και άλλα τσουχτροπράγματα.
Στην συνέχεια του προγράμματος τους αναφέρουν τα σχόλια τις γειτονιάς και κάνουν ιστορικές αναδρομές. Να φαντασθείτε ότι αυτόν τον γάμο της Αννούλας που μένει δύο στενά πιο κάτω τον έχω μάθει απέξω και ανακατωτά και ούτε καν είχα πάει και στο τέλος πετάνε όλες μαζί όπως και στα δελτία ειδήσεων με το «ευχαριστούμε που επιλέξατε εμάς για την ενημέρωση σας» το «και ο θεός μαζί μας» και κλείνουν το πρόγραμμα.
Ένα αγαπημένο χόμπι της εκτός από το να μας σπάει τα νεύρα και να ξεχνάει τι θα πει διακριτικότητα είναι το μαγείρεμα. Εκεί εκτονώνεται τελείως. Πιάνει ότι υλικά βρει στο ντουλάπι (ληγμένα και μη) και τα πετάει μέσα σε μια κατσαρόλα. Το ακόμα χειρότερο μας βάζει να τα δοκιμάσουμε. Και εμείς τα πετάμε. Δεν θα ξεχάσω πρόπερσι της παναγίας που είχε βάλει αυγά στο τραπέζι που είχαν ακόμα κόκκινη μπογιά και αν τις πεις ότι μα καλά ακόμα να τα πετάξεις έτοιμη την έχει την ατάκα ότι εμείς το 1941 δεν είχαμε να φάμε αλλά που να καταλάβει οι άλλαξαν οι εποχές και πλέον ακούμε Βίσση και φυσικά δεν έχουμε τάσεις αυτοκτονίας. Από το πολύ ληγμένο που έχει φάει η τσούχτρα έχει πάθει ανοσία. Δεν παθαίνει τίποτα.
Δεύτερο αγαπημένο της χόμπι είναι η τηλεόραση (από πού πήρε αυτό το παιδί). Στις 2 το μεσημέρι στήνεται μπροστά στο κουτί και ετοιμάζεται. Το τηλεκοντρόλ ανά χείρας και κάνει ζαπινγκ για να πετύχει καλό θέμα στα μεσημεριανά κι φυσικά να έχουνε περισσότερα πράγματα να πούνε την άλλη μέρα με τις άλλες. Σε απογευματινή ζώνη προτιμεί βέρα στο δεξί και καλημέρα ζωή. Δεν θέλω να αναφέρω για την μεγάλη απώλεια του «λάμψη» από την ελληνική τηλεόραση που την είχαμε την τσούχτρα στο κρεβάτι. Τέτοια στενοχώρια δεν είχε ούτε όταν έχασε τον άντρα της.
Δεν θα ξεχάσω με τίποτα ένα καλοκαίρι που είχα μείνει μια ολόκληρη εβδομάδα με την τσούχτρα στο εξοχικό μας. Ένα θα σας πω πέρα από το ότι είχα ταράξει τα γαριδάκια, έβλεπα κάθε μέρα ότι σαπουνόπερα είχε δήξει η ελληνική τηλεόραση, μέχρι και την Παολίνα. Μετά την λάμψη (μεγάλη χάρη της) ερχόταν και η Νανση με την Ευαγγελία και την Ευτέρπη. Δεν μπορείτε να φανταστήτε πως ήρθαν και με βρήκαν οι δικοί μου μετά από μέρες. Σαν το Λουκάκι είχα καταντήσει. Μόνο τον Ρουβά δεν έβριζα.
Φυσικά το αγαπημένο της είναι η εκκλησία. Εκεί που τα δίνει όλα. Εκεί γίνεται άλλος άνθρωπος. Αν έχει και καμιά κηδεία η γάμο; Εκεί ανάβουν τα τακάκια!!!! Κάθεται γιατί μετράει διπλά. Μπορεί να ακούει και ψαλμούς αλλά και να έχει θέμα και με τα άλλα τα τρελοκόριτσα την επομένη.
Εκεί που θέλω να σταθώ είναι η διακόσμηση του δωματίου της. Τρομερή. Χωρίς βέβαια την παραμικρή ύπαρξη κανόνων του feng sui. Όλο το δωμάτιο γεμάτο πετσετάκια λες και είναι βραβεία. Παντού φωτογραφίες από μακαρίτες σε σημείο να αισθάνεσαι ότι έχεις μπει σε νεκροταφείο και φυσικά οι δύο αγαπημένες μου Φώτο. Η μια με όλα τα τρελοκόριτσα του καπί στα εγκαίνια του μετρό και μια άλλη με την Νάνση με κάτι καουμπόικα καπέλα στο κεφάλι που έμοιαζαν σαν την Μαντόνα. Το καλύτερο μέσα στο δωμάτιο της είναι η μυρωδιά αυτό το άρωμα γιαγίλας που υπάρχει στον χώρο. Αυτή η αίσθηση φρεσκάδας που πλανιέται. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την γυναίκα τι κόλλημα έχει φάει μα την νευθαλίνη και έχει γεμίσει όλο τον κόσμο, από ντουλάπες μέχρι και κάτω από το στρώμα της.
Αγαπημένη της μουσική είναι αυτή που παίζει ο μοναδικός ραδιοφωνικός σταθμός που ακούει και δεν είναι κανένας άλλος από «την πειραϊκή εκκλησία». Μερικές φορές τρώει κάποιες αναλαμπές και μας πετάει και τα σουξέ με αεροπλάνα και βαπόρια συνοδευόμενα από το σχόλιο τι ωραίες εποχές τότε καθώς και το «Νάιλον» της Βίσση (εκεί πήγε να με ξεκάνει).
Από ότι καταλάβατε το είδος αυτό στόμα έχει και μιλιά παρά έχει. Έχει πάθει ανοσία από αυτά που τρώει και δεν εξολοθρεύεται με τίποτα είναι κάτι σαν τον Χαιλαντερ . αθάνατη. Έχει γλιτώσει εις διπλούν και από πέσιμο και από το άλλο. Δεν κατάφερε να την ρίξει τίποτα. Ούτε ο αφανισμός της «λάμψης», ούτε ο κώδικας Ντα Βίντσι, ούτε οι φετινοί νικητές της Γιουροβίσιον, ούτε καν ολόκληρο ταψί γαλακτομπούρικο που της δώσαμε για να την στείλουμε.
Αυτό που έχω να δηλώσω είναι ότι όπου σταθεί και όπου βρεθεί λέει ότι θα ζήσει πολλά χρόνια και πετάει και την μακάβρια ατάκα-απειλή ότι «εγώ όλους θα του θάψω» (και είναι και υπερήφανη για αυτό). Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ζηλεύω τον Χούι, τον Λιουι και τον Ντιούι που ΄χουν την γιαγιά Ντακ και εμένα μου έπεσε η Μαλιφισεντ από την Ωραία κοιμωμένη. I love Γιαγιά Ντακ.

Ο τουτούνος αλλάζει!!!

Από σήμερα μια νέα Φώτο θα εμφανίζεται ως avatar Η Φώτο αυτή απεικονίζει τον τουτούνο στα πρώτα του γενέθλια τότε που έκανε τα πρώτα του βήματα από την λακτάρα του να φάει αυτό το γαριδάκι άπου από ότι βλέπω με δυσκολία μπορούσε τότε να το βάλει στο στόμα του. Τουτουνικο ! ! ! !
Ελπίζω να σας αρέσει η Φώτο.

Στις εκκλησιάς την πόρτα…..

Τον τελευταίο καιρό έχει ξεσπάσει ένα θέμα που σαν τουτούνο δεν με πολύ αφήνει πλέον τόσο αδιάφορο. όχι ότι παίρνω τίποτα ποσοστά αλλά ότι έκανα τόσο καιρό υπομονή και δεν αντέχω άλλο. Σε αυτό το σημείο δεν θέλω να αναφέρω την σχέση που έχω με την εκκλησία και με τα άτομα που την διοικούν. Ενημερωτικά να αναφέρω ότι και στην εκκλησία πηγαίνω και τυπικός στις υποχρεώσεις μου σαν χριστιανός είμαι και στον θεό πιστεύω.
Και για να μπω στο θέμα που θέλω να θίξω. Προχθές είδα κάτι που με πείραξε στο ευχάριστο δελτίο ειδήσεων του star. Για την ακρίβεια κάτι που μόνο ευχάριστο δεν μου το έκανε το απόγευμα. Η εκκλησία μας λόγω τον ημερών (όχι του Πάσχα φυσικά αλλά τις πρεμιέρας του κώδικα ντα Βίντσι) αποφάσισε να κάνει μια κίνηση για να ενημερώσει τους χριστιανούς (λες και δεν έχουν μάτια και βλέπουν) σχετικά με την ταινία. Μέχρι εδώ όλα καλά. Ποτέ δεν με πείραξε ούτε ένα από τα φιλαδιάκια που έδινε η εκκλησία. Ειδικά αυτό το «προς την νίκην» που από τα παιδικά μου χρόνια μου έχει στιγματίσει την ζωή. Ξέρεις τι είναι να σου το φέρει το τσουχτροειδές (η γιαγιά μου) από την εκκλησία και να σου το δίνει να το διαβάσεις; Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι εκείνη την εποχή δεν ήξερα να διαβάζω και μόνο τις εικόνες έβλεπα. Και τι εικονογράφηση!!! Κάτι μαυρόασπρα σκίτσα με κάτι παιδάκια που έμοιαζαν στον Βασιλάκη Καΐλα και όταν κατάφερνα να διαβάσω συλλαβιστά μια από αυτές τις φράσεις που έγραφαν μου πέταγαν τίτλους όπως «η εντολή»,«μόνος με την μάνα» και κάτι τέτοια. Πέρα από αυτά η τσούχτρα ήταν και συλλέκτρια και μόλις είχε την εντύπωση ότι το διάβασα το περιοδικό που είχα μπροστά μου έφερνε το άλλο από την ντουλάπα που είχε αυτήν τη υπέροχη μυρωδιά της γιαγίλας μαζί με την μυρωδιά του τρομερού επιτεύγματος τις τεχνολογίας που ονομάζεται ναυθαλίνη. Φαντασθείτε την φάτσα τις γιαγιάκας μου όταν μια μέρα εκείνης της περιόδου έμαθε ότι δεν ξέρω ακόμα να διαβάζω. Και επειδή είναι πολύ καλή γυναίκα κατά βάθος η απάντηση της ήταν «ακόμα;» Πάλι καλά που η Κυριακή είναι μόνο μια μέρα και το βράδυ με έπαιρναν οι δικοί μου από την τσούχτρα και πήγαινα σπίτι και έβλεπα τους θάντερκατ.
Έφυγα εκτός θέματος και συνεχίζω. Όπως είπαμε η εκκλησία είναι ελεύθερη να δίνει προς ανάγνωση στους πιστούς τις το οτιδήποτε (που αν θα ήθελε πραγματικά θα μπορούσε να έδινε τα χρήματα αυτά σε καμιά φτωχή οικογένεια για να περάσει τον μήνα της και όχι να μορφώσει τις γιαγιάδες και τους παππούδες) και να γράφει μέσα σε αυτό το οτιδήποτε. Το πρόβλημα μου είναι άλλο. Σε κάποιο υποκατάστημα της (Μητρόπολη) αποφάσισε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι να αναφέρει το θέμα κάνοντας ένα ρεπορτάζ σχετικά με την αντίδραση των πιστών στην ταινία «κώδικας νταν Βίτσι». Μέχρι εδώ όλα καλά και πάλι. Το κανάλι φυσικά δεν μπήκε μέσα στην εκκλησία αλλά έξω στο προαύλιο. δια μαγείας όπως λέει ο ρεπόρτερ βγήκαν έξω ο παπάς της εκκλησίας, καμιά δεκαριά άσχετοι της εκκλησίας(μην σου πω και με την εκκλησία), κάτι γιαγιάδες που το μόνο που έκαναν είναι να παραληρούν λες και είδαν τον αντίχριστο και κάτι γεροντοπαλίκαρα που μόνο το μόνο πράγμα που έκαναν ήταν να βρίζουν. Εδώ θέλω να θέσω το ερώτημα. ΓΙΑΤΙ; Γιατί αυτήν η ταραχή. Γιατί η εκκλησία να δείχνει ένα τόσο άσχημο πρόσωπο . γιατί ο ιερέας να βρίζει και να έχει παθιαστεί πως όταν ο πατέρας μου πετάγεται στο Καραϊσκάκη όταν μπαίνει γκολ από τον Ολυμπιακό. Και όλα αυτά για την ταινία που έρχεται στους κινηματογράφους; Από την ταινία που από το 2003 κυκλοφορεί σε βιβλίο;(αλλά τώρα να μου πεις που να το ξέρει αυτό η γιαγιάκα αν δεν τις του πετάξεις μέσα στις διαφημίσεις του καλημέρα ζωή).
Κλείνοντας εκεί που θέλω να σταθώ είναι ότι για άλλη μια φορά η εκκλησία δεν μας δείχνει τον χαρακτήρα που τις αρμόζει. Οκ μια ταινία είναι και τίποτα άλλο. Και στο σινεμά θα την δούμε και οι παπάδες μας θα την δούνε και σε βραδινή κυριακάτικη ζώνη κάποιου μεγάλου καναλιού μετά από χρόνια θα τα ξαναδούμε. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται τόσο πολύ πανικός. Όσο για τα λόγια του Ιωάννη στην αποκάλυψη περί της αμφισβήτησης της θρησκείας δεν νομίζω να πηγαίνουν για το συγκεκριμένο βιβλίο και την ταινία. καλύτερα ταιριάζουν στην απαράδεκτη συμπεριφορά των ιερέων.
Παιδιά και το βιβλίο το διάβασα και την ταινία θα την δω (με τα ποπ κόρν και το αναψυκτικό μου) και σε DVD θα την αγοράσω και τα γέλια θα βάλω με όλα αυτά που θα μου λέει το τσουχτροειδες που θα έχει συλλάβει από το κήρυγμα του παπά και από οτιδήποτε φιλαδιάκια έχει πάρει από την εκκλησία.
I love code da Vinci.

"Τι γλυκό να σε αγαπούν και να σου το λένε''

Μόλις μπήκα σπίτι. Έχω γίνει παπί από την βροχή. Αλλάζω αμέσως και κάθομαι στο παράθυρο και κοιτάζω. Από μικρός θυμάμαι αυτήν την εικόνα. Να κάθομαι στο παράθυρο μου και να κοιτάζω έξω. Δεν ξέρω πως το είχα συνδέσει αλλά περίμενα να τελειώσει η βροχή και να βγούμε όλα τα παιδιά να παίξουμε. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα και έχω συνδυάσει αυτήν την εικόνα με αυτήν την περίοδο της ζωής μου. Ίσως και σε αυτήν την φάση να περιμένω να τελειώσει η μπόρα και να ήμαστε ξανά όπως παλαιά.
Αυτήν την στιγμή έχω τρομερή ανάγκη να ακούσω ένα αγαπημένο μου τραγούδι από τα παλιά.

"Με το γέλιο σου νιώθω πως ζω, με το δάκρυ σου νιώθω πως χάνομαι.
Τι πιο όμορφο και πιο δυνατό από αυτό που για σένα αισθάνομαι.
Η αλήθεια και το ψέμα εσύ και όλα τα άλλα στον κόσμο κομμάτια.
Τι πιο όμορφο πάνω στην γη από τα δικά μας ατελείωτα βράδια.
Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασε με,
Μες στο κορμί σου να κρυφτώ,
Φίλα με πάλι φίλα με, ξημέρωσε με ……. σε ένα ταξίδι ερωτικό"

Θέλω να ξέρεις πώς το πιο εύκολο ήταν που σε ερωτεύτηκα, το πιο δύσκολο είναι που είσαι μακριά μου και το καλύτερο θα είναι να μαστε και πάλι μαζί.

Οn a night like this…… I want to stay forever

Σάββατο βράδυ. Έχω βγει με τον Αέναο για φαγητό. Για την ακρίβεια δεν φάγαμε, απλά τσιμπήσαμε. Ξέρετε εσείς, τα ίδια γεύματα που τρώνε και οι Γαλάτες. Μόνο που στην δική μας περίπτωση τα φάγαμε όλα μόνοι μας.
Για να γίνω πιο σαφής το Σάββατο το βράδυ ακυρώσαμε όλες μας τις κοσμικές εμφανίσεις μας και συγκεκριμένα εγώ μόνο ακύρωσα δύο γάμους, τρία γκαλά, μια δεξίωση για εγκαίνια εμπορικού καταστήματος, ένα εγκαίνιο πλοίου και παράτησα τη ν φίλη μου την Νατάσσα (θεοδωρίδου) που με χρειαζόταν για κάποια οικογενειακά θέματα. Α και κάτι ακόμα, ακύρωσα και το σκουός (το έχω παραμελήσει τώρα τελευταία). Όσο για τον Αέναο δεν ξέρω τι ξεκανόνισε πέρα από την παρουσίαση ενός νέου δίσκου μιας τραγουδίστριας που έχει μια κορούλα και τα έχει με τον πρόεδρο της Α.Ε.Κ. και τραγουδούσε με τον Μαζώ πέρυσι στο Ρεξ (μην με πιέζετε άλλο δεν θέλω να πω ποία είναι η κυρία ούτε καν να την φωτογραφήσω)
Ενώ κάναμε τότε τόσες πολλές θυσίες (να φανταστείτε η Νατάσσα δεν μου μιλάει πλέον. Αμάν αυτό το κορίτσι. Μια με την Ελένη τότε, μία με εμένα) αποφασίσαμε να κάνουμε μια δημόσια εμφανίσει σε γνωστό Αθηναϊκό εστιατόριο ( δεν αναφέρω το όνομα του για ευνόητους λόγους)
Πριν πάμε φυσικά κλείσαμε τραπέζι. Οι λόγοι γνωστοί. Πρώτον για το κόκκινο χαλί και τους δημοσιογράφους και δεύτερον για να κόψουν κανένα ρεπό. Θα πηγαίναμε να κάνουμε ζημιά!
Μόλις μπήκαμε μέσα μας κοίταζαν όλοι. Προς στιγμής αναρωτήθηκα «πώς να μας βλέπουν εμάς τους Vip οι απλοί πολίτες;». ο συλλογισμός αυτός σταμάτησε όταν η γκαρσόνα (που μάλλον όχι βου θα ήταν αλλά το κακό της το χάλι είχε dιsasta) μας είπε «ήρθατε για φαγητό;» εκείνη την ώρα πήγα να τις απαντήσω «όχι για το καράβι ήρθα (όχι βέβαια για αυτό της υπέροχης τραγουδίστριας Βέρας αγαπητέ αναγνώστη) που είναι το μπουκάλι;» αλλά δεν το είπα. Μα καλά είπαμε να κόψουμε ρεπό γιατί τα παιδιά θα κάνουν κατανάλωση αλλά όχι να φέρουμε και υπαλλήλους από τα Goody’s. Υπάρχει και θεία δίκη γιατί όπως λέει και ο λαός «όποιος κατουράει στην θάλασσα θα το βρει στο αλάτι» κάποια στιγμή αυτή η «γκαρσόνα χου» (έτσι την ονομάζω) έριξε κάτι ποτήρια κάτω και πήρε τον δρόμο για το σπίτι της.
Μας ήρθαν οι κατάλογοι, επιτέλους ώρα για να παραγγείλουμε. Ξεκινήσαμε φυσικά από τα ορεκτικά. Μετά από κανένα τέταρτο σοβαρής συζήτησης, αποφασίσαμε. Από ότι θυμάμαι ήταν η ίδια ποσότητα με αυτά που τρώει μια πενταμελή οικογένεια για ολόκληρο τον μήνα.
Την στιγμή εκείνη (μεταξύ ορεκτικού και σαλάτας) κτύπησε το κινητό μου και ήταν αυτή με το ακόλουθο μήνυμα «δεν σε νοιάζει πια για μας μόνο εσένα αγαπάς. τόσα όνειρα ψέμα» με άγχωσε είχε δεν είχε άτιμη. Με μια μαγική κίνηση προσπερνώ τις κλασικές τοπικές σαλάτες και παίρνω αυτήν με τις φράουλες, έτσι βρε αδελφέ για να πούμε ότι μπήκε και το καλοκαιράκι. Ο Αέναος κλασικός λάτρης του μάνγκο πήρε μια με κουκουνάρια
Τελικό στόχος το κύριος πιάτο. Εδώ μείναμε αρκετή ώρα . Να φανταστείς δίπλα μας καθόταν ένα ζευγαράκι που ήρθε στα μισά της «ιερής» στιγμής της επιλογής της σαλάτας και έφυγε στα μισά του κυρίους πιάτου. Σχόλιο για το ζευγαράκι δεν θα κάνω γιατί είμαι και καλός άνθρωπος πάνω από όλα. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η κοπέλα είχε τα χάλια της dιsasta. Ίδια η Μαίρη η Σκόρδου. Να μην σας τα πολυλογώ ήμασταν μεταξύ τεσσάρων πιάτων. Δε προβληματιστήκαμε και πολύ πήραμε και τα τέσσερα.
Από ποτό πήραμε κόκκινο κρασί του 1916 αγαπημένη χρονιά και συγκεκριμένα η 12.12.1916 που γεννήθηκε η Ζωζώ. Τότε μουστώνανε καλά το σταφύλι!
Εκεί που δεν θα σταθώ και πολύ είναι το γεγονός ως όλα αυτό έφυγα δια μαγείας από μπροστά μας. Δεν πήρε και πολύ χρόνο. χρόνος σαλάτας .
Κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο. Είχα σκάσει. «Μα καλά πού είναι αυτός ο μάγειρας; Μας άνοιξε την όρεξη με τα φαγητά του και μας άφησε μπουκάλα». Όχι όμως η ιδέα έπεσε στο τραπέζι από τον Αέναο. Και τώρα το γλυκό είπε. Το είπε με αποφασιστικότητα και επειδή δεν χαλάω ποτέ χατίρι στον φίλο μου πήρε δύο τσιζκέικ με full standard εξοπλισμό. Αυτά δεν ξέρω ούτε καν πως εξαφανίστηκαν. Ούτε ο Κωστάκης από τα πύλες του ανεξήγητου δεν μπορεί να δώσει απάντηση.
Στην τελευταία κουταλιά του γλυκού μου ήρθε μια υπνηλία και άρχισα να ψάχνω μήπως είχε κάπου εκεί κοντά υπήρχε κάποια τηλεόραση και έπαιζε επανάληψη της Μελέτη αλλά θυμήθηκα που ήμασταν και άρχισα να κάνω άλλες εσωτερικές αναζητήσεις σχετικά με την αιτία του κακού.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Βγάζω την κατά- χρυσή μου κάρτα και λέω «δεν θέλω να δω το λογαριασμό, χρέωσε όσο θέλεις» στο παιδί που ήρθε. Μετά από μια μεγάλη αναζήτηση μέσα στο πορτοφόλι μου μέσα σε κάτι μοβ χαρτονομίσματα βρήκα και κάποιο 20ευρο πεταμένο και το έδωσα στο παιδί για μπορμπουάρ.
Η βραδιά τελείωσε κατά τις 3. την ώρα που χωριστήκαμε με τον Αέναο για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
I love φαγητό με τον Αέναο

Πρώτη μούρη όχι στο καβούρι αλλά στον καμπούρη

Έφτασα σπίτι. Η μέρα μου σήμερα ήταν υπέροχη. Για την ακρίβεια ήταν τόσο καλή που διεκδικεί την πρώτη με δεύτερη θέση στο top 20 τω ημερών της κατηγορίας «καλύτερα να μην σηκωνόμουν το πρωί από το κρεβάτι μου». Και έτσι μετά από μια μέρα με τόσες συγκινήσεις είπα να κάτσω μπροστά στην τηλεόραση μου να ηρεμίσω και λίγο. Πιάνω το remote control (το αγγλικό το πέτυχα για να μην μας περάσουν και για τίποτα βλαχάρες και κάνω το αγαπημένο μου σπορ μετά το σκουός και το κολύμπι, το zapping (μεταξύ μας το πρώτο το έχω παραμελήσει λίγο). Ψάχνω λίγο μέσα στα κανάλια αρχίζοντας από το 1, από ότι θυμάμαι πήγα κατευθείαν στο 4(δεν τα πολύ πάω καλά με το κρατικά, δεν έχουν αυτό το σκουπιδέ που με excite). Και τι βλέπουν τα αθώα παιδικά μου μάτια; Το νέο survivor στο μεγάλο κανάλι. Που αυτήν την φορά έχει και ιστορικό περιεχόμενο. Ελλάδα Τουρκία λέει. Δεν πάμε καλά. μα καλά αυτό το μεγάλο κανάλι δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Δεν μπορείς φίλε μου να βάζεις δύο κράτη να μάχονται και να γκρεμίζεις ολόκληρο το έργο της lady Δημητρίου. Δεν μπορείς φίλε μου να βάζεις δύο κράτη να μάχονται στον βωμό της τηλεθέασης την ίδια ώρα που μου έχεις βάλει «τα σύνορα της αγάπη» Δευτέρα βράδυ και σου έχουν δώσει τηλεθέαση σε μια νεκρή καλοκαιρινή ζώνη καθώς και τώρα το χειμώνα έχουν μεταμορφώσει το καφέ της χαράς σε καφέ της παρηγοριάς με τα νούμερα που φέρνει. Σε αυτό το σημείο θέλω να προσθέσω και την μεγάλη προσφορά που κάνουν στην ελληνική κοινωνία. Ναι ναι οι Έλληνες πλέον ξέρουν πολλά πράγματα για τους γείτονες τους. Ξέρουν πολλές από τις συνήθειες τους. Να φανταστείς τώρα, ναι τώρα που μιλάμε αν κτυπήσει η πόρτα και μπει μια τούρκικη οικογένεια ξέρω πώς να φερθώ. Ξέρω πώς να συμπεριφερθώ από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Από το πιο είναι το αγαπημένο τους φαγητό μέχρι και πόσα κρεβάτια να βγάλω γα να τους φιλοξενήσω.
Και εκεί που σιγοτραγουδούσα το έφτιαχνα παλάτια με νερό και άμμο έπεσε βροχή και τα έριξε όλα χάμο αλλάζω κανάλι και πάω στoν Αντ1. Ε εκεί απογοητεύτηκα τελείως. Μα καλά μέσα στο fame story το εθνικό μας ταλαντούχο παιχνίδι να βάλουμε έναν τούρκο και μια τουρκάλα που το μόνο που ξέρουν από την Ελλάδα είναι την Μύκονο και το κοινό παρατσούκλι κάθε Έλλην μου αρχίζει από Μ.
Μα καλά τι τους έβαλαν να κάνουν τα κακόμοιρα τα παιδιά. Εδώ κοτζάμ καλομοίρα δεν κατάφερε να κάνει την διαφορά που έφερνε λίγο και στην Britney, είχε και λίγο νάζι ε και στην τελική μίλαγε και την λίγο την Ελληνική γλώσσα. Που πάς ρε καραμήτρο; Πόσο να βοηθήσει και ο Αλλάχ στα νούμερα σου;
Δεν άντεξα άλλο και προσπέρασα όλα τα άλλα «μεγάλα κανάλια» και πατάω τον αγαπημένο μου συνδυασμό πλήκτρων το 1 με το 0. και σχηματίστηκε στην οθόνη της τηλεόραση ο υπέροχος αριθμός 10. αυτήν την στιγμή πέρασα στην αγαπημένη μου ζώνη. Έχω περάσει στην ζώνη του λυκόφωτος. Τα αγαπημένα μου κανάλια. Εκεί που πραγματικά κολλάς. Έτσι έπαθα και εγώ. Κόλλησα στο extra 3. Μου φάνηκε κάπως παράξενο ο σκηνικό με κάτι γυμνούς κούκλους στο βάθος και μια χοντρή κυρία στα δεξιά που καθόταν σε ένα θρόνο. Βλέπω και τον τίτλο από κάτω «δεν ήξερες δεν ρώταγε» και λέω εδώ ήμαστε. Τι ήθελα και μίλησα για την ακρίβεια τι ήθελα και ρώτησα όπως λέει και η εκπομπή και ξαφνικά μου παρουσιάζεται ο Δημοσιογράφος κ. Καμπούρης με ένα παλικάρι που τον αποκαλούσαν Σάκη Ρουβά του Πειραιά. Παθαίνω σοκ! Είμαι έτοιμος να παρατήσω τα πάντα και να πάω στο πλατό για να ακουμπήσω τον αντικαταστάτη του απόλυτου έλληνα σταρ. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να σας πω ότι είχα πάθει μια στέρηση από τότε που ο Ρουβάς είχε πάει στο L.A. Δεν ήξερα πώς να καλύψω αυτό το κενό. Τι cd άκουγα ξανά και ξανά. Τι μπλουζάκια με την ελληνική σημαία φόραγα μέσα στο σπίτι (και μόνο). Τι τι τι…έχω να δηλώσω ότι ήρθα στα ίσα μου λίγο με την κούκλα Σάκη αλλά όχι για πολύ καιρό. Και κλείνω την παρένθεση και έρχομαι στην απόλυτο έλληνα σταρ που δεν ήρθε από τα ξένα όπως οι άλλοι αλλά από την περιοχή μου τον υπέροχο Πειραιά. Να ναι καλά το παιδί ήρθε κυριολεκτικά να με βουλώσει. Ήρθε και έγινε το απόλυτο συμπλήρωμα διατροφής στην εξαντλητική δίαιτα Ρουβά που περνούσα. Και ενώ έβλεπα το παλικάρι μου να χορεύει στους τρελούς ρυθμούς ο παρουσιαστής μου παρουσιάζει κάτι ακόμα καλύτερο. Ναι ναι η χοντρή κυρία που καθόταν στα δεξιά δεν ήταν απλά μέρος του σκηνικού αλλά ήταν μέντιουμ. Και όχι ένα απλό μέντιουμ αλλά από αυτά που διοργανώνουν ταξιδάκια μονώρα από την αυλή του παραδείσου(όχι της βανδή) στην γη. Αυτό που έκανε την διαφορά και για άλλη μια φορά με έκανε να πω ότι ζω σουρεάλ στιγμές ήταν ο τρόπος που τα έφερνε στην γη. Είχε ένα χαρτί και έκανε όλο κύκλος και με μανία, με λύσσα. Κάποια στιγμή λέω θα πάθει τίποτα η γυναίκα! Ώσπου έγινε το θαύμα στα στούντιο του extra 3. Το μέντιουμ μίλησε με ένα πνεύμα. Εκεί κατερρίφθη ένας μύθος. Μα καλά που είναι αυτός ο χαμός που γίνεται όταν έρχεται ένα πνεύμα. Που είναι αυτός ο αέρας που μου έχουν μάθει τόσα θρίλερ που έχω δει. Το μόνο που έβλεπα ήταν αυτήν να ανακατεύει, συγνώμη να σχεδιάζει κύκλους όλη την ώρα. Ασυναίσθητα και εγώ ακολούθησα την φορά των κύκλων. και τι κατάλαβα; Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ αγκαλιά. Εμ έτσι είναι τα πράγματα. Όταν ήμουν μικρός έπαιρνα τον φωτινούλη μου και άκουγα νανουρίσματα ενώ τώρα που μεγάλωσα κοιμάμαι με το τηλεκοντρόλ μου και βλέποντας την άλλη να κτυπιέται πάνω από ένα χαρτί. Τι να πει κανείς. Απλά I love TV

Ένα αστέρι γεννιέται ! ! !

Θα σας πω μια ιστορία.
Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε ένα παιδάκι που το έλεγαν τουτούνο. Σε αυτό το σημείο θέλω να δηλώσω ότι σε αυτήν την ιστορία δεν θα ακούσετε για καμία μητριά και για κανέναν δράκο (αν εξαιρέσεις την γιαγιά του η οποία ήταν στην κατηγορία τσούχτρα). Και συνεχίζω…. το μικρό αυτό πλασματάκι έμενε με τον πατέρα του, την μητέρα του και την αγαπημένη του σκυλίτσα σε μια κλασάτη περιοχή τον Αθηνών.
Οι μέρες περνούσαν ήρεμα και τουτούνικα πράγμα που δεν μπορώ να πω και για τον μικρό μας φίλο. Ο τουτούνος ήταν ένα πλασματάκι που πείραζε τα πάντα. Οτιδήποτε το έβλεπε το μάτι του δεν το άφηνε το χέρι του. Δε είχε αφήσει πρίζα που να μην την είχε χαλάσει, παιχνίδι που να μην το είχε κάνει κομμάτια (αφού ήταν μέρος των πειραμάτων του) καθώς και παιδάκι που να μην είχε τσακωθεί μαζί του. Παρόλα ατά ήταν πολύ αγαπητός (φαντάζομαι) σε όλους.
Εν έτη 2006 ο μικρός τουτούνος φυσικό ήταν να αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν. Πλέον ασχολείται με το κολύμπι, το σκουός, τα video games και το αγαπημένο του zapping. Συγκεκριμένα δεν χαλάει πρίζες (το βρίσκει τρομερά ανιαρό), δεν χαλάει τα παιχνίδια του (βρίσκονται όλα σε ψηφιακή μορφή) και δεν τσακώνεται με τους πάντες (αφού έχει κολλητό του τον Αέναο) παρά μόνο με αυτούς που δεν αντέχουν την κριτική του.
Ορίστε με το ένα και με το άλλο ξέχασα να σας πω ποιος είναι ο σκοπός αυτό του post. Αρχικά θέλω να σας προσκαλέσω-προκαλέσω στο πρώτο μου blog. Σας ευχαριστώ εκ τον προτέρων για το χρόνο που θα σπαταλήσετε για να διαβάσετε οποιοδήποτε post αυτού του «ηλεκτρονικού μου ημερολόγιου» καθώς και να σας παρακαλέσω να μου πείτε την κριτική σας για το οτιδήποτε.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Αέναο που μου έδωσε την ιδέα για να μάθουν τις σκέψεις μου και άλλα άτομα (μάλλον θα βαρέθηκε να με ακούει), τον Piri Pi Piri♫ που χωρίς την βοήθεια του δεν θα είχα κάνει τίποτα εδώ μέσα πέρα από τα κείμενα και την μητέρα μου και τον πατέρα μου που πριν από 25 χρόνια αποφάσισαν να μην πάρουν προφυλάξεις και να κάνουν τον τουτούνο.
Θα χαρώ να γίνουμε όλοι μια παρέα και να τα λέμε.
Καλή ανάγνωση…….

Coming soon...

σσσσ.... έρχεται την Δευτέρα, 8 Μαϊου 2006